TOP 10 płyt Anno Domini 2012

Napisałem ten tekst na potrzeby podsumowania roku redaktorów metalzine.pl ale zanim się tam ukaże zamieszczam go tutaj. Zachęcam do lektury, może ktoś znajdzie coś dla siebie. 

Rok 2012 był dla mnie dość ubogi jeśli chodzi o poznawanie nowości. Posłuchałem trochę na początku roku, potem trochę na końcu i w zasadzie tyle. Nie było żmudnego wybierania spośród dziesiątek płyt, tak jak to bywało w poprzednich latach, interesowałem się raczej zespołami mi znanymi, lub ewentualnie tymi, które zawsze chciałem sprawdzić, a nadarzyła się okazja. No i muszę przyznać, że sugerowałem się też wychwalaniem niektórych rzeczy w - nazwijmy to - bardziej niszowych kręgach, które obserwuję od jakiegoś czasu. Stąd też w moim podsumowaniu dość mało metalu w sensie stricte, ale zaręczam, że większość z tych zespołów, projektów ma dużo wspólnego z metalem. No i wyszło mi podsumowanie śmiem twierdzić naprawdę mocne, porównywalne pod względem poziomu do mojego takiego osobistego topu z roku 2009. Zabawne, ale połowa z tych pozycji to rzeczy mocno transowe, hipnotyczne, dość umiarkowane pod względem tempa. Widocznie tak się dzisiaj gra ciekawą muzykę, hehe.

1. Aluk Todolo – Occult Rock

W recenzji pisałem pół żartem - pół serio, że to „płyta rocku” już w momencie jej wyjścia. Jak się jednak okazało teraz, nie znalazło się nic, co by tę płytę przebiło. No dobra, w zasadzie pozycje z miejsca drugiego i trzeciego mogłyby się tu znaleźć, ale nie lubię stawiać kilku rzeczy na jednym stopniu podium jeśli już robię takie podsumowania a poza tym bardzo mi takie akurat umiejscowienie Aluk Todolo podpasowało do słów „płyta rocku”. Pewnie dla wielu osób będzie zagadką, co to w ogóle jest i dlaczego tak wysoko, gdzie Testament, gdzie Kreator, gdzie Overkill i tak dalej. Dlatego zachęcam do przeczytania recenzji.

2. Swans - The Seer

Już sam utwór tytułowy z tego albumu z dodatkiem może jeszcze kawałka następującego po nim mógłby stworzyć płytę taką, że mała bania. Sam nie wiem, czy nie byłaby bardziej imponująca niż jest w chwili obecnej. Naturalnie pozostałe utwory nie są do wyrzucenia, a wręcz przeciwnie, zapełniają przecież wspaniały, dwupłytowy album i zaręczam, że w wielu podsumowaniach znalazł się on, albo dopiero się znajdzie na samym topie.

3. Ihsahn – Eremita

Tego pana metalowcom nie trzeba przedstawiać. Wydał on już czwarty solowy album i każdy jest inny a każdy następny jeszcze lepszy od poprzedniego. „Eremita” to dzieło, w którym ponownie dają o sobie znać metalowe korzenie Ihsahna, co nie oznacza, że zrezygnował on z progresywnych ciągot, jednak tym razem elementy metalowe i udziwnieniowe wydają się bardziej wyważone. No a saksofon to oczywiście mistrzostwo.

4. Earth - Angels Of Darkness, Demons Of Light II

Jest to co prawda druga część przepięknej, piaszczystej podróży ku zachodzącemu słońcu, ale swobodnie można jej słuchać w oderwaniu od części pierwszej. Muzyka pozornie minimalistyczna i wolno sunąca, ale dzieje się tu znacznie więcej wspaniałych rzeczy niż, dajmy na to podczas karnawału w Rio.

5. Om - Advaitic Songs

Kolejna transowa płyta w zestawieniu, choć ten zespół to dla mnie zupełna nowość, przed 2012 rokiem o nim raczej nie słyszałem. No dobrze, może widziałem gdzieś nazwę czy jakieś okładki, ale to tyle. No i cóż, warto było poznać tę niesamowicie uduchowioną rzecz, oczywiście znacznie odmienną od polskiego, katolickiego uduchowienia.

6. Blut Aus Nord - 777 – Cosmosophy

Smętów ciąg dalszy, tym razem w konwencji postrockowo-kosmicznej z niewielkimi dodatkami black metalu i złowrogimi szeptami po francusku. Jest w tym więcej ambientu niż naparzania, chociaż Blut Aus Nord to absolutna klasyka – powiedzmy - nowoczesnego black metalu, jeden z prowodyrów renesansu gatunku, jednym tchem wymieniany obok Deathspell Omega. Dla mnie to pierwsze spotkanie z tym zespołem, trochę dziwne i od dupy strony, zwłaszcza, że „Cosmosophy” to trzecia część trylogii, ale podobno najlepsza, więc niech już tak będzie.

7. Dying Fetus - Reign Supreme

Wreszcie jakiś metal z krwi i kości. Jeśli jestem fanem jakiegoś zespołu to bez wątpienia jest to Dying Fetus. Według mnie nagrali najlepszy album od czasów „Destroy The Opposition” a więc już od dość dawna. Pomimo tego, że nie jest już tak pokombinowany jak stare rzeczy i bliżej mu stylistycznie do ostatnich płyt, to jednak wnosi sporo świeżości, która była zespołowi bardzo potrzebna.

8. Nile - At The Gate Of Sethu

Co by o nich nie mówić, dla mnie Nile to bogowie, zawsze będą „Maidenami death metalu”. Może najnowszy album to nie jest jakieś odkrywcze, wybitne dzieło i po tym zespole w zasadzie trudno się spodziewać kolejnej rewolucji, ale jedną już zrobili i to wystarczy, a ja dalej będę w ciemno kupował ich płyty.

9. Napalm Death – Utilitarian

Z kolei jeśli chodzi o Napalm Death to nigdy nie byłem ich największym fanem i mam z ich dyskografii naprawdę sporo do nadrobienia. Ale swego czasu ich poprzednia pełna płyta „Time Waits For No Slave” trafiła bardzo wysoko w takim podsumowaniu jak to, dlatego zachwalane gdzie nie spojrzeć „Utilitarian” musiałem sprawdzić. Po tej płycie mam absolutną pewność, że gdyby nie Napalm Death... nie byłoby niczego.

10. Ulver - Childhood's End

Z początku byłem trochę zawiedziony, że Ulver zamiast własnych, nowych nagrań wydaje płytę z coverami, ale może to i dobrze, bo chociaż ostatnia ich płyta bardzo mi się podobała, to pewnie jednak lepiej, że dali sobie trochę więcej czasu na następną, mam nadzieję, że się opłaci. Pozytyw jest też taki, że dzięki „Childhood's End” mogę poznać trochę klasyki (lub po prostu zapomnianych kapel) psychodelicznego rocka, chociaż przyznam, że większość nazw na tym wydawnictwie była dla mnie kompletną niewiadomą. Nie jest to być może arcydzieło, ale słucha się przyjemnie, zwłaszcza, jeśli ktoś lubi Ulver. A ja ich uwielbiam.